چرا وقتی واقعا دل آدما برای کسی که باهاش قهرن تنگ میشه
پا پیش نمیزارن؟
چرا وقتی میدونن تقصیر خودشونه یه جورایی توجیح میارن
و خودشون رو بی گناه جلوه میدن؟
چرا وقتی میبینن طرف مقابل پا پیش گذاشته .
هرچند از خدا میخواستن اینجوری بشه ولی بازم ناز میکنن؟
چرا نمیفهمند لذتی که در گذشت هست در انتقام نیست؟
چرا جلوی چراهای بعدی رو نمیگیرن؟
8 امتیاز + /
0 امتیاز - 1391/10/09 - 00:37
قدرت گرفته توسط شِیرترانیکس
فارسی